Atletti, mevtten “kaçamadı” Sevgilisi Rebecca’yı yakarak öldürdü

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Artık o süratli yıllarım geride kalsa da, eski bir atlet olarak bu kolun tüm karşılaşmalarını izlemeye çalışırım. İçimde ukdedir, üstelik gelecek de vaadeden bir koşucu iken koptum atletizmden. Toplumsal işbölümünde üstlendiğim misyon, sporu ikinci plana atmama neden oldu, jenerasyonumun birçok bireyi üzere. O gün bugündür artık dışında olduğum bu hoş spor kolunun sıradan bir izleyicisiyim.

Yine ağzım açık olarak Paris 2024 Olimpiyatları’nda atletizm müsbakalarını izliyorum. Onlarla birlikte koşuyorum ben de izlerken oturduğum yerde. Kimler parlayacak diye de heyacanla bakıyorum ekrana. Sanırım bir kere görebildim Uganda ismine yarışan Rebecca Cheptegei’yi. Aklımda kaldığı kadarıyla bir derece elde edememişti o koşuda. Huyumdur, beğendiğim atletlerin ismini not eder, sonra vakit buldukça haklarında ne tıp bilgi varsa öğrenmeye çalışırım. Oldukça kabarık bir listem de vardır. Cheptegei çok da merak ettiklerim ortasında değildi doğrusu. Olimpiyatlarda sıradan bir atletti o kadar, münasebetiyle listeme eklememiştim.

Olimpiyatlarda ismini duyuramayan bu genç atlet o denli bir vahşetin kurbanı oldu ki, o artık tüm hayatım boyunca aklımda kalacak, liste ne söz. Rebecca Cheptegei, Uganda’nın önde gelen atletlerindendi. Ülkesinin atletizme uygun doğal bir parkur olduğu düşünülürse Afrikalıların birden fazla üzere o da bu sporla buluşacaktı doğal olarak. Buluştu da. Ülkesini büyük spor tertiplerinde temsil eden başarılı bir maratoncu oldu.

Sporun kendisine kazandırdığı disiplin, istikrar, muhakeme edebilme üzere özellikler arkadaş seçiminde pek işe yaramamış aşikâr ki. Cheptegei bir tartışmanın akabinde Kenya’lı olduğu belirtilen erkek arkadaşı tarafından üzerine bir bidon akaryakıt dökülerek ateşe verildi. Acılar içinde geçen bir kaç günün akabinde 5 Eylül’de öldü. 33 yaşındaydı.

Tahammülü, kabülü güç bir mevt bu. Tüm canlılığıyla yaşamaya hazır bir vücut düşünün. Tüm sağlıklı haliyle nefes alıp veren bir vücut. Hisleri, hayalleri olan bir insan düşünün. Yalnızca lakin yalnızca “sinirlenen” yabanî bir erkek tarafından hem de vahim bir biçimde hayattan koparılabiliyor. Gücünden öbür bir şey olmayan bir erkek, kendisinden daha güçsüz olan bir diğer hayatı “yakabiliyor”.

Bakın, şu hayat dediklerinin büyük büyük tanımları yoktur. Tarifi çok lakin çok kolaydır: Ömür ne odur ne de budur; hayat yalnızca olağanüstü bir fırsattır. Bir yırtıcı bu fırsatı bir diğerinin elinden alabiliyor. Buna tahammül etmek çok sıkıntı.

Pistlerde biz sıradan insanların asla yetişemeyeceği bu genç atlet, yabanî erkek arkadaşından kaçamamış muhakkak ki. Rakiplerini geride bırakarak ülkesinde rekorlar kıracak kadar süratli koşan Cheptegei o yabaniden uzaklaşamamış. Vahşetin suratına yetişmek mümkün değil demek ki.

Bir vakitler inandığı, güvendiği biri tarafından öldürüldü Rebecca Cheptegei. Tanıdığımız, bildiğimiz katillerden biri tarafından. Tabiatın kendilerine lütfettiği hayatı diğerlerinin elinden alan alçaklar bunlar. Kimin ne kadar yaşayacağına kimin ne vakit öleceğine bunlar karar veriyor. İnsanların elinden o “harikulade fırsatı” alıyorlar hiç acımadan.

Yetişkin ya da genç, hatta çocuk olmak fark etmiyor erkek vahşetinin karşısında. Bu alçak, bu onursuz canlı çeşidi, yalnızca kendinden güçsüz olduğu için öldürüyor bayanları.

Uganda’da bir yetişkini, Diyarbakır’da bir çocuğu.